Περδικάρης, Μιχαήλ

(Κοζάνη 1766 Μοναστήρι, Μακεδονία 1828). Λόγιος γιατρός και στιχουργός. Γιος γιατρού, κεφαλλονίτικης καταγωγής, ο Π. σπούδασε στην Κοζάνη και σταδιοδρόμησε αρχικά ως οικοδιδάσκαλος στο Βουκουρέστι. Γύρω στα 1796 ανέβηκε στη Βιέννη κι αργότερα σπουδάζει ιατρική στην Πάντοβα της Ιταλίας. Από το 1800 μέχρι το 1819 είναι γιατρός στην Κοζάνη, εκτός από μια περίοδο, γύρω στα 1811, που υπηρετεί ως γιατρός, πάντα στο αρχοντικό κάποιου μπέη στην Αχρίδα. Την τελευταία δεκαετία της ζωής του μετακινείται συνεχώς μεταξύ Θεσσαλονίκης, Σερρών και Μοναστηρίου, όπου τελικά πέθανε, ενώ ετοιμαζόταν να κατέβει στην ελευθερωμένη Ελλάδα, ύστερα από πρόσκληση του Καποδίστρια. Το πιο γνωστό από τα έργα του είναι ο Ερμήλος ή Δημοκριθηράκλειτος(1817), στιχουργημένες αφηγήσεις ή διάλογοι με κάποια υποτυπώδη θεατρική δομή. Πρόθεση του συγγραφέα ήταν η άσκηση κοινωνικής σάτιρας και η ηθικοδιδακαλία, αν και δεν λείπουν από το έργο οι «τολμηρές» σκηνές. Ανάμεσα στα άλλα ο Π. επικρίνει τους «σαρκολάτρας» οπαδούς του Βολταίρου, τη χαλαρότητα των ηθών της φαναριωτικής κοινωνίας, την αδιαφορία για τη θρησκεία. Παρόμοιους στόχους έχουν και οι Eπιστολαί στηλιτευτικαί προς έλεγχον των κακών(1864). Εξαιρετικά ενδιαφέρον, αλλά αποσπασματικά μόνο γνωστό, είναι το έργο του Ρήγας ή κατά ψευδοφιλελλήνων, που γράφτηκε το 1811 με σκοπό να διασύρει τη μνήμη του Ρήγα. Πρόκειται περί μνημείου ακρισίας και εθελοδουλείας, ενδεκτικού του πάθους και του πανικού που προκαλούσαν στη συμβιβασμένη με τους Τούρκους τάξη οι φιλελεύθερες ιδέες και τα πρώιμα επαναστατικά κινήματα. Ο Ρήγας ήταν για τον Π. «ένας άσωτος και φαυλόβιος», οι οπαδοί του «χαμερπέστατα κνώδαλα», που επιδιώκουν «μίαν ανύπαρκτον και αδύνατον ελευθερίαν», «μεθυσμένοι (δε) από τοιούτους κακοδόξους καπνούς, ψυχραίνονται αλόγως προς την αγίαν αυτήν και ιεράν θρησκείαν (και) λαμβάνουσι μιαν απέχθειαν προς το ιερατείον». Αντίθετα, ο Π. παρακαλεί «τον άγιον θεόν ν’ αυξάνη και να στερεώνη το υψηλόν κράτος της επιεικέστατης αυτής μοναρχίας (του σουλτάνου)».